Dyrektorzy

Czepiec był jednym z najważniejszych i najbardziej charakterystycznych elementów kobiecego stroju. W XIX w. należał również do najbardziej dekoracyjnych części tradycyjnej odzieży wiejskiej. Współtworząc strój, wpływał na wygląd całej postaci. Noszony był przez mężatki do l. 30. XX w. Kobiety przyjmowały go w trakcie oczepin i od tego momentu towarzyszył on im aż do śmierci. Oczepiny, czyli pierwsze włożenie czepca na głowę mężatki po ślubie, było jednym z najważniejszych obrzędów polskiego wesela. Oczepiny następowały o północy, kiedy to pannę młodą wprowadzano do izdebki, gdzie starościny zakładały jej na obcięte włosy tę część stroju. Bogate gospodynie posiadały po kilka czepców: zimowe i letnie oraz odświętne i codzienne. Czepiec świadczył o zamożności i wyrafinowanym guście właścicielki – te najbardziej okazałe, odświętne przekazywano z pokolenia na pokolenie. To obowiązkowe nakrycie głowy zamężnej kobiety określało przynależność regionalną, etniczną oraz status społeczny. Noszenie czepca przez mężatki było nie tylko normą obyczajową, wiązała się z nim też funkcja magiczna. Czepce różniły się formą i kształtem, wysokością, materiałem z którego były uszyte, kolorystyką i ozdobami. Prezentowany czepiec pochodzi z regionu łańcuckiego.

Joanna Kluz