Dyrektorzy

parawan z siedzeniami
Do najbardziej praktycznych mobilnych sprzętów wyposażenia wnętrz mieszkalnych należy parawan. Zazwyczaj składa się on z kilku przegubowo łączonych skrzydeł i spełnia rolę ruchomej ścianki służącej do zasłonięcia lub wygrodzenia przestrzeni. Nazwa mebla pochodzi z włoskiego para vento oznaczającego osłonę od wiatru. Francuzi zapożyczyli termin i spopularyzowali  pod nazwą „paravent”. Pierwsze parawany skonstruowano w Chinach. W Europie pojawiły się one prawdopodobnie w XVI w., gdy wyprawy odkrywców i kupców zapoczątkowały fascynację Dalekim Wschodem. Zainteresowanie szeroko pojętą kulturą orientu wzbudziło zapotrzebowanie na dalekowschodnie wyroby rzemiosła lub ich europejskie naśladownictwa. W Europie parawany cieszyły się największą popularnością w XVIII i XIX w. spełniając rolę funkcjonalnych, poręcznych sprzętów. Ich wygląd, dostosowany do potrzeb użytkowych i aktualnie panującej na gruncie europejskim mody, ulegał przemianom stylistycznym. Czasem parawan stawał się meblem eksperymentalnym, łączącym różne funkcje estetyczno-użytkowe. Do tego typu sprzętów należy prezentowany parawan, w którym pomiędzy załamane pod kątem prostym ścianki wpasowano dwa bliźniacze narożne siedziska. Wysoki poziom wykonania i zastosowane materiały, zarówno mahoń, tkanina w prześwitach skrzydeł, jak i wprawione górą reprodukcje kobiecych portretów, przywodzą na myśl połączenie niewymuszonej elegancji z codzienną wygodą, charakterystycznych dla mebli angielskich. Niewykluczone, że właśnie ten parawan zadziwił lwowskiego historyka sztuki Józefa Piotrowskiego, w przewodniku po zamku łańcuckim wydanym w 1933 r. czytamy w ogólnym opisie wyposażenia drugiego  piętra: „[…] oryginalne angielskie fotele podwójne z parawanami w kształcie budek ogrodowych.”  
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967