Tytuł: Sypialnia Pokój 66 II piętro (Pokój Kawalerski)
Rodzaj obiektu: wnętrza
Słowa kluczowe: salon; Łańcut; Zamek; II piętro; wnętrza
Czas powstania: konstrukcja ścian - 1629-42 r.; tkaniny, sufit i boazeria - 1911 r.
Architekci: nieznani
Artyści: nieznani
Pokój Kawalerski znajduje się w skrzydle północnym II piętra zamku. Pokój założono na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Wejście prowadzi przez dwuskrzydłowe drewniane drzwi z korytarza północnego. Dodatkowe dwuskrzydłowe, płycinowe drzwi w ścianie zachodniej prowadzą z pokoju do sąsiedniej Sypialni Srebrnej, a w ścianie wschodniej znajduję się drzwi łączące z Pokojem Vilner (Pokój 67). W ścianie północnej umieszczono dwa kwadratowe okna zamknięte łukiem odcinkowym, dwuskrzydłowe, z zamontowanym płotkiem i drewnianymi żaluzjami, najprawdopodobniej wiedeńskimi. Na ścianie między oknami wisi lustro w ozdobnej rokokowej ramie. Dołem na ścianach drewniana, malowana, cokołowa boazeria, nad nią tkanina typu mora w kolorze malinowym. Ściana północna pozbawiona tkaniny, pokryta jest w całości drewnianą boazerią płycinową z dekoracją rokokową. Sufit z wklęsłymi narożami (jak w Sypialni Srebrnej) ujęty jest gzymsem i profilowaniem. W południowo – zachodnim narożniku znajduje się kominek z kafli w kolorze kości słoniowej. Kafle ozdobione wyciśniętym motywem liści z pąkiem kwiatu. Palenisko w kształcie arkady ozdobione kimationem, zaś gzyms i podstawa kominka liśćmi akantu. Podłoga z drewna jesionowego intarsjowana wzorem geometrycznym z czarnego dębu w formie zachodzących na siebie kół, kołki z drewna klonowego i mahoniowego. Na początku XIX w. urządzono tutaj reprezentacyjny salonik zwany „kawalerskim” lub „Bawialnym dużym”. Na podstawie inwentarzy z lat 1802 i 1821 wiadomo, że ściany były malowane, później (inwentarz z 1862 r.) na ścianach znajdowała się tkanina – kreton, zaś sufit był malowany. Salonik wchodził wtedy w skład Apartamentu Średniego. Obecne wyposażenie wnętrza (tkaniny, boazeria) pochodzi najprawdopodobniej z czasów przebudowy z 1911 roku. Podczas ostatniej konserwacji na ścianie zachodniej odnaleziono napis na papierze „Długosz / 2.06.1911”.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
• Potocka Elżbieta, , Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Kompleksowa Konserwacja wystroju wnętrz, Dokumentacja opisowa, 2014 – 2016, AC Konserwacja Zabytków.
Opracowanie: Przemysław Kucia
Nota popularyzatorska:
Nazwy historyczne: „Kawalerski”, „Bawialny duży” (pocz. XIX w.), "Apartament Średni" (poł XIX w.)
Nazwy inne: Pokój 66 II piętro
Czas powstania: konstrukcja ścian - 1629-42 r.; tkaniny, sufit i boazeria - 1911 r.
Architekci: nieznani
Artyści: nieznani
Pokój Kawalerski znajduje się w skrzydle północnym II piętra zamku. Pokój założono na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Wejście prowadzi przez dwuskrzydłowe drewniane drzwi z korytarza północnego. Dodatkowe dwuskrzydłowe, płycinowe drzwi w ścianie zachodniej prowadzą z pokoju do sąsiedniej Sypialni Srebrnej, a w ścianie wschodniej znajduję się drzwi łączące z Pokojem Vilner (Pokój 67). W ścianie północnej umieszczono dwa kwadratowe okna zamknięte łukiem odcinkowym, dwuskrzydłowe, z zamontowanym płotkiem i drewnianymi żaluzjami, najprawdopodobniej wiedeńskimi. Na ścianie między oknami wisi lustro w ozdobnej rokokowej ramie. Dołem na ścianach drewniana, malowana, cokołowa boazeria, nad nią tkanina typu mora w kolorze malinowym. Ściana północna pozbawiona tkaniny, pokryta jest w całości drewnianą boazerią płycinową z dekoracją rokokową. Sufit z wklęsłymi narożami (jak w Sypialni Srebrnej) ujęty jest gzymsem i profilowaniem. W południowo – zachodnim narożniku znajduje się kominek z kafli w kolorze kości słoniowej. Kafle ozdobione wyciśniętym motywem liści z pąkiem kwiatu. Palenisko w kształcie arkady ozdobione kimationem, zaś gzyms i podstawa kominka liśćmi akantu. Podłoga z drewna jesionowego intarsjowana wzorem geometrycznym z czarnego dębu w formie zachodzących na siebie kół, kołki z drewna klonowego i mahoniowego. Na początku XIX w. urządzono tutaj reprezentacyjny salonik zwany „kawalerskim” lub „Bawialnym dużym”. Na podstawie inwentarzy z lat 1802 i 1821 wiadomo, że ściany były malowane, później (inwentarz z 1862 r.) na ścianach znajdowała się tkanina – kreton, zaś sufit był malowany. Salonik wchodził wtedy w skład Apartamentu Średniego. Obecne wyposażenie wnętrza (tkaniny, boazeria) pochodzi najprawdopodobniej z czasów przebudowy z 1911 roku. Podczas ostatniej konserwacji na ścianie zachodniej odnaleziono napis na papierze „Długosz / 2.06.1911”.
Podstawowa bibliografia:
• Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
• Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
• Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.
• Potocka Elżbieta, , Łańcut - wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
• Kompleksowa Konserwacja wystroju wnętrz, Dokumentacja opisowa, 2014 – 2016, AC Konserwacja Zabytków.
Opracowanie: Przemysław Kucia
