Dyrektorzy

Prezentowany mebel pochodzi z kompletu krzeseł należących do dawnego wyposażenia wnętrz łańcuckiego zamku (S.7882MŁ; S.7883MŁ; S.7884MŁ; S.7888MŁ). Krzesło zakupiono zapewne pod koniec XIX w. w czasach Elżbiety i Romana Potockich, gdy urządzano odnowione i zmodernizowane wnętrza. Prostota kształtu mebla, czytelna konstrukcja oraz estetyka starannie dobranych słojów jasnego czereśniowego forniru wskazują na korelacje do mebli w stylu biedermeier. Takim terminem zaczęto w 90 latach XIX w. nazywać modę rozwijającą się w wyposażeniu wnętrz na terenie Austrii, Niemiec i na obszarach wpływów kultury niemieckiej w okresie od Kongresu Wiedeńskiego 1815 r. do wydarzeń Wiosny Ludów 1848 r. Określenie „Biedermeier” zapożyczono z satyrycznej postaci zacnego, solidnego, ale ograniczonego mieszczanina. Styl biedermeier pojawił się jako odpowiedz na wyróżniający się monumentalnością klasycyzm i francuski empire. Biedermeier cechował się praktycznością i prostotą. Rezygnując z nadinterpretacji sztuki antyku, nadmiaru ozdób czy odlewów z brązu złoconego w meblarstwie postawiono na solidną konstrukcję. Na dużą skalę zaczęto stosować rodzime gatunki drewna, jak orzech, klon, brzoza,  jesion, a także drzew owocowych. W okleinach eksponowano słoje drewna traktując naturalne jego walory jako element zdobniczy. Meble przeznaczone do wnętrz mieszkalnych nie odznaczały się reprezentacyjnością, służyły wygodzie życia codziennego. Biedermeier, postrzegany niechętnie w drugiej połowie XIX w., został doceniony u progu modernizmu i stał się inspiracją dla meblarstwa XX w. 
Teresa Bagińska-Żurawska https://orcid.org/0000-0002-9243-3967