Dyrektorzy

Czeski malarz Franciszek Steybl wykonał cały cykl, bo aż sześć, portretów łańcuckich koni, pierwszy w 1897 ostatni w 1912. Przedstawiają one wierzchówki hrabiny. Pośród nich były huntery- typ konia używany do konnych polowań par force- urządzanych w Łańcucie przez III ordynata właśnie od 1897 roku. Huntery do Łańcuta przede wszystkim zakupywano w Irlandii. Sprowadzono je do Wiednia, skąd ekspediowane już były przez stajenną służbę Potockich do Łańcuta. Huntery stały w wierzchowej, luksusowej, skanalizowanej stajni we wzniesionej w 1892 roku nowej zamkowej stajni. Obok stajni znajdował się basen, w którym konie kąpano. Także, ówczesną modą, miały strzyżoną sierść (pozostawiono niestrzyżona na grzbiecie pod siodłem), strzyżone grzywy oraz kurtyzowane. Służba stajenna została przeszkolona do odpowiedniego dbania o ogony i grzywy hunterów w Solcy hr. Larisch-Moenich. Hrabina Romanowa uznawana była za doskonała amazonkę, przez całe życie konsekwentnie jeżdżące po damsku i zawsze na klaczach. Podkreślano jej jeździeckie umiejętności a także olbrzymią jak na damy kondycję, która pozwalała hrabinie na równi z mężczyznami uczestniczyć w forsownych parforsach. Kiedy hrabina Betka Potocka, w latach trzydziestych spisała swoje, niestety krótkie, wspomnienia poświęciła swym wierzchówkom cały akapit, Adair, Mayflower, Duchesse wymieniając z imienia. Inne klacze Romanowej Potockiej to min. Lady Duff, Edith, Deaconnes, Primarose, Grammy, Lilly. Hunterki Elżbiety Potockiej zostały sportretowane przez Straybla w większości w boksach. Najpiękniejszy, z 1904 roku, ukazuje osiodłaną Lady Duff w holu, nowo wzniesionej Stajni Zamkowej. 

Aldona Cholewianka-Kruszyńska