Dyrektorzy

Łańcut Potockich był nie tylko pierwszym, ale i jedynym polskim prywatnym majątkiem w którym grywano w polo. Czynnie zaczęli uprawiać polo obaj synowie Romanów Potockich i to oni byli właściwymi inspiratorami wprowadzenia tego sportu do Łańcuta w 1911 roku wraz ze stworzeniem całej infrastruktury przede wszystkim polo placu i stajni sportowej oraz hodowli polo-pony. Pomysł dołączenia polo do łańcuckich hippicznych tradycji był naturalnym ich wzbogaceniem ale i kolejnym obcym zapożyczeniem biorącym się bezpośrednio z tradycji Imperium Brytyjskiego, którą Potoccy anglomani zawsze śledzili. Natomiast na terenie Austro-Węgier, do których pod zaborami Łańcut należał z polo zetknęli się Potoccy w Peszcie poprzez kontakty z węgierską arystokracją, gdzie polo-klub istniał od 1901 roku. Bowiem co ciekawe pierwsze próby polo w Wiedniu przypadają dopiero na ten sam rok, co i w Łańcucie - na 1911. Wcześniej z polo zetknął się młodszy z synów III ordynata, Jerzy Potocki, który od 1906 studiował w Oxfordzie a od 1908 roku należał do „Oxford University Polo Tournament”. Starszy, Alfred Antoni dopiero w 1909 roku zaczął grać w polo ucząc się przez kilka miesięcy w Magdalen College w Oxfordzie. Po pierwszej wojnie i po śmierci ojca, Alfred Antoni Potocki powrócił do polo, które stało się wówczas za jego sprawą samoistnie uprawianym sportem, a nie jak to było przed I wojną - sportową, elitarną rozrywką urozmaicającą pobyty w Łańcucie znamienitych gości. W 1925 roku ordynat postanawia zorganizować własną polo team. Tworzyli ją poza Alfredem i Jerzym ich bracia stryjeczni Roman i Józef synowie Józefa Potockiego z Antonin. W Polsce łańcucki team uczestniczył w lipcu 1929 roku w rozgrywkach polo podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu urządzonej na dziesięciolecie odzyskania niepodległości, które wygrał. Ze zwycięstwem poznańskim wiąże się portret konny łańcuckiego ordynata pędzla Wojciecha Kossaka. Przedstawia on Alfreda Potockiego na siwym pony w chwili uderzenia piłki. Kossak obraz jednak antydatował - sygnatura wskazuje, że obraz powstał wcześniej, w 1925 roku i w Łańcucie. Malarz robił tak zawsze, kiedy spóźniał się (a bywało, że i o parę lat) z namalowaniem zamówionego portretu - wówczas sygnatura zawierała datę pierwotnego zamówienia płótna a nie jego realizacji. 

Aldona Cholewianka-Kruszyńska